wol verven met karmozijnbes

Tegen de zijgevel groeit bij ons de karmozijnbes (Phytolacca sp), een prachtige plant die je niet gauw over het hoofd ziet.

De rode besjes zien er aantrekkelijk uit en ik heb natuurlijk allang gegoogled over eventuele eetbaarheid. Maar nee, de plant is giftig. D.w.z. de jonge scheuten schijnen gegeten te kunnen worden zolang ze nog geen spoortje rood vertonen, dat deden de oorspronkelijke bewoners van de V.S., maar de rest is giftig. Ik begin er dus niet aan ondanks dat er ook helende eigenschappen in verborgen zitten. 

Een overdosis van de besjes kan leiden tot hevig braken, raar is het als je dan leest dat Portugese wijnboeren hun Port donkerder van kleur maakten met het sap. Ik mag hopen dat als ze dat nog steeds doen dit goed gecontroleerd wordt.

Paracelsus zei het al "......alleen de dosis bepaald dat iets gif is".

Ook zou de plant een fatale uitwerking hebben op slakken, lees je ergens anders weer dat hij zelden tot nooit wordt aangevreten...........tja, die slakken zijn ook niet van gisteren.

Je kan er wel een mooie kleur uit halen voor je wol. Een beetje terra wordt het. Het recept gaf aan dat je voor 150 gram wol 500 gram bessen nodig hebt. Maar die bessen kun je helemaal niet plukken, ze zitten zo vast op de plant dat je ze stuk knijpt.

Ik had bijna 100 gram wol en nam 10 hele bloemstengels. Ik heb dus geen idee hoeveel gram besjes dit zijn.

Zo in het water met de natte wol erbij en per 150 gram wol 10 gram wijnsteenzuur (tartaric acid).

De wol langzaam aan de kook brengen en twee uur zachtjes doorkoken (eigenlijk moet de watertemperatuur niet boven de 90 graden komen, maar dat is niet te doen op een houtvuurtje).

Het water wordt bruin, de besjes worden groen en de wol wordt terrakleurig.