plastic voor de lens?

Met mijn simpele camera (Panasonic DCM-TZ6 voor de geïnteresseerde liefhebber) mag ik graag foto's maken. Hij is niet zo groot, dus makkelijk overal mee na toe te nemen, en er is niet zo bijzonder veel in te stellen dus je hoeft eigenlijk alleen op het knopje te drukken.
Die eenvoudige bediening wil trouwens niet zeggen dat je altijd mooie plaatjes schiet, veel foto's zijn van een dergelijke kwaliteit dat ik ze hier niet kan laten zien. Foefjes zijn dan dus ook altijd welkom.

Nog steeds experimenteer ik af en toe met lomo foto's en toen ik hier las over een fotograaf die een plastic zakje gebruikte moest dat natuurlijk ook worden getest.
Hij heeft een mooi meisje voor de lens en door het plastic vervagen de zijkanten waardoor er een hele aparte sfeer wordt gecreëerd. Mooi!!!
Dus zocht ik ook een mooi meisje en ging aan de slag...........met een nét iets minder resultaat ;-)

Hmm, nee, dat is niets. Verder proberen had ook geen zin, want Kaila werd wat onrustig van het geritsel van het zakje (ik bewaar nl. haar kauwstaafjes ook in zo'n plastic zakje).

Toen herinnerde ik me hoe wij als kind heel soms een kersenbonbon kregen. Verpakt in een goudkleurig papiertje met daarover heen nog weer een klein rood stukje plastic. We hielden dat dan voor onze ogen en waren verbaasd over deze nu wazig rode, sprookjesachtige wereld.
Zou dat ook kunnen met doorzichtig plastic?

Dus spande ik het plastic zakje dubbel en strak over de lens en fotografeerde een roos. Manlief vond het erg mooi, maar ik was er minder van gecharmeerd. Te wazig.

Maar met één enkele laag kreeg ik wél een bevredigend, sprookjesachtig resutaat.

Kijk.......de prikneuzen in de voortuin......

en deze mooie bloemen bij de zijgevel.

Ik wilde ook nog even een pioenroos uit de vaas op deze manier fotograferen.

Toen ik ermee naar buiten liep, langs de bak met water voor de koeien, zag ik nog een mooi plaatje ;-)

Ik heb even gewacht tot er nét een wokje over kwam drijven.

Beetje bijknippen en de kleur eruit was het enige dat ik deed.

De witte stukjes zijn de dode vliegjes die op het water drijven en het lijkt nu net een oude foto.

Ik moet oppassen, anders kan ik een groot deel van de dag alleen maar bezig zijn met dit soort experimentjes en daar heb ik dan, gegarandeerd, de volgende dag spijt van.

Trots liet ik een paar dagen later mijn foto's aan onze oudste dochter zien.

Meewarrig keek ze me aan.
"Maar mam.............daar hebben we tegenwoordig een appje voor............."