een appeltaart van maar één appeltje

Ik hou wel van een culinaire uitdaging, ik kan mij daar zelfs op verheugen. Het idee misschien iets nieuws aan mijn al bestaande recepten toe te voegen geeft al veel voorpret. 

Voor vanmiddag wilde ik wat lekkers voor bij de koffie maken. Dat zouden we dan mooi buiten op kunnen eten want er is vandaag weinig wind en het zonnetje volop aanwezig.
Dat was het plan...............

Maar ja, soms overschat ik mijzelf wel eens :-).

Kijk, ik wilde DIT maken..................(het recept kun je hier lezen).

van het www

Zeg nou zelf, ziet dat er niet gaaf uit? De instructies waren duidelijk en eenvoudig, dus ná de zondagmiddagsoep zou ik dit klusje wel eventjes kunnen klaren.

Dus maakte ik een deeg van:

-150 gram bloem

-75 gram koude boter

-een beetje suiker en een snufje zout

-ongeveer 75 ml koud water (afhankelijk van je meel)

De koude roomboter werd in het meel (met de suiker en het zout) met twee messen in stukjes gesneden en, onder toevoeging van steeds een beetje water, op het aanrecht tot een deegbal gekneed. 

Een paar keer met de deegroller erover en de bodem kon zo in de beboterde vorm.
Ik lag op schema.

Ook twee appeltjes werden van hun klokhuis ontdaan door de zijkanten eraf te snijden. Dat moet op deze manier want je hebt een rechte onderkant nodig om in het deeg te duwen.

Mijn keukenmes werd vlijmscherp geslepen, je moet namelijk óók flinterdunne schijfjes van je appel snijden. Menig stukje verdween in m'n mond, in plaats van in het bakje met citroenwater, omdat ie niet door de keuring kwam........maar ook hier baart oefening kunst.
Toen ik genoeg dunne plakjes had kon het grote werk beginnen. 

Dacht ik...............

Even door de kaneelsuiker halen en er wat gesmolten boter op sprenkelen lukte nog wel maar daarna.........

Een heus appelgevecht.
Om een lang verhaal kort te maken: het lukte met geen mogelijkheid. Hoe dun het schijfje appel ook was (ik kon er echt doorheen kijken hoor) het was niet rond te buigen zonder te knappen. In het originele recept wordt het advies gegeven om de schijfjes dan even in de magnetron te doen (heb ik niet) maar een poosje in heel heet water maakte helemaal geen verschil. Ook de stukjes vastzetten in het deeg was geen succes, de schijfjes waren te dun ;-)

Mission failed. 

Ik had nog één in stukjes gesneden appeltje over en de taartbodem stond te wachten in de koelkast. Dus heb ik ze, met een diepe zucht, maar zo op de bodem gelegd en wat kaneelsuiker erover gestrooid. Een klein restje van de gesmolten boter ging er ook over en alles ging 30 minuten in de oven bij 190 graden.

En zo plat als het was.................het was heerlijk en zal hier nog wel vaker worden gemaakt want dit is echt zo klaar. En deze was met appel maar waarom niet met peer? Kiwi  met kersen? Combi?

Door al dat gepriegel was het trouwens niet vóór de koffie klaar maar ach, bij de vijver zitten zonder koffie is ook geen straf. De dotterbloem staat nu vol in bloei en is een lust voor het oog.

Misschien is over een paar jaar deze hele rand wel geel!